دل من بی تو «دیر یا زود» است

بی تو آیینه بود و نابود است

دور افتاده پلکم از رویت

سایه از آفتاب مطرود است

تکیه بر خویش فاش­گوی بلاست

درد پهلو ز دست مشهود است

مگر آیی ز کوی رنگرزان

که لباس تو جلوه­آلود است

چشم در رفتن از خود است چو تو

یکی از شیعیان ما رود است

رو گرفتی به زلف خویش ز من

سر شعله خضابش از دود است

خنده­ات طول اگر کشید چه باک

دیر هم در مذاق ما زود است

راه خود را گرفته گویا درد

حالت انگار رو به بهبود است

زخم اگر خورده­ای کرامت توست

سیب این باغ طعمه­ی جود است

باغ داری به تن نه پیراهن

میخکت تار و لاله­ات پود است

پشت هیزم نمی­رسد به بهشت

این حرامی ز چوب نمرود است